Rozdział V - I wróć żywy do domu

                   - Jak to Lorene ukradła ci serce?  - Rosalyn nagle poczuła w sobie wielką wściekłość. Przyczyną tego były źle zrozumiane przez nią słowa Rossa. - Przed chwilą wydawało mi się, że kochasz mnie, a teraz twierdzisz, że kobietę, którą własnoręcznie zabiłam również kochasz?
                   - Nie, to nie tak - westchnął.  - Podaj mi rękę.
                   Rosalyn wyciągnęła dłoń, on ujął ją bardzo delikatnie i położył na klatce piersiowej. Patrzyła na niego zdezorientowana. Czemu to wszystko robił? Nic nie trzymało się sensu.
                   Zacisnęła palce na jego koszuli będąc już zirytowaną. Stali tak przez kilka minut w bezruchu i nie dostała żadnego wytłumaczenia? Na czym miała się skupić skoro nic nie czuła pod dłonią ani nie słyszała?
                   Zamarła.
                   Nie czuła drżenia pod ręką spowodowanym biciem serca.
                   W takim razie jak możliwe że żyje? - chciała zapytać. Stał przed nią wydając się bardziej żywy niż kiedykolwiek.
                   Nie uchronił się od jej pytań, nagłego ataku paniki, który przeszedł po chwili, aby mogła zacząć ponownie histeryzować. Zaprowadził ją na ławkę, by mogła usiąść, uspokoić się i wysłuchać tego co ma do powiedzenia.
                   W końcu postanowił powiedzieć  prawdę. Wyznał, że gdy został z Loreną w lesie sam na sam, opowiedziała mu historię swojego życia, jednak nie zawarł w niej tego, że Fendara była jej siostrzenicą, lecz po prostu ją znała, pominął też wątek Tenebrisa. Opowiedział jak wiedźmy sterowały jej życiem, a potem ośmiowiekowa wiedźma postanowiła dać mu siłę, bo tak naprawdę wiedziała, że ich podróż się jeszcze nie skończyła.
                   A kiedy skołowana Rosalyn zapytała po co to wszystko i w jakim tym cel, Ross powiedział tylko, że nie jest gotowa na prawdę. Mimo kolejnego wybuchu ogromnej złości, całą skierowaną w jego stronę, oraz obelg typu "kłamca", nic nie powiedział na ten temat. To go jeszcze bardziej utwierdziło w tym, że gdyby Rosalyn dowiedziała się o swojej roli, którą ma odegrać na pewno zrobiła by coś głupiego, na przekór czarownicom. Nigdy by nie chciała, aby ktoś sterował jej życiem.
                  Kiedy trochę ochłonęła przestała naciskać na Rossa, aby powiedział jej prawdę. W momencie, gdy siedzieli obok siebie nic nie mówiąc zastanawiała się czy się zmieniła. Postanowiła, że poczeka trochę z pytaniami. Najlepiej kilka dni, a potem znowu pomęczy Rossa, aż w końcu jej powie. Chyba nabrała nowej cechy - cierpliwości.
                  - To co się stało Mel - Rosalyn przerwała milczenie, które panowało od dłuższego czasu - to ma związek z tym magicznym kamieniem?
                  - Nie miałem pojęcia, że coś takiego się stanie.
                  - Wydaje mi się, że Lorene doskonale wiedziała o umiejętnościach Mel. Być może nie chciała, aby ktokolwiek poza tobą wiedział to co ty wiesz, dlatego ochroniła cię przed jej dotykiem i wymazała całą wiedzę o tobie.
                  - Wracajmy - zdecydował Ross.
                  Oboje wstali z ławki i ruszyli w stronę mieszkania Miljany. Przez chwilę Rosalyn dręczyła myśl, że o czymś ważnym zapomniała, ale potem spojrzała na Rossa, uśmiechnęła się wesoło ciesząc się z tego, że wszystko sobie wyjaśnili i widocznie to o czego nie potrafiła sobie przypomnieć nie było istotniejsze od niego. Złapała go za ręką i była zadowolona, że mogła to zrobić.

~*~

                  Z korytarza słychać było przerażające krzyki Miljany. Rosalyn na śmierć zapomniała, że zaczęła rodzić, ale nie była w stanie nic zrobić. Stała przed drzwiami blada jak ściana i przestraszona.
                  - Co tam się do cholery dzieje? - zawołał Ross wchodząc do mieszkania.
                  Faldio siedział na kanapie, nogi miał przyciśnięte do klatki i objęte przez ramiona. Powoli bujał się w przód i w tył powtarzając w  kółko:
                  - To coś... wychodzi... okropne... chcę zapomnieć... nie dałem rady.
                  Obok niego siedział mały Pete, śmiał się z rudowłosego głaszcząc przy tym Tenebrisa. A raczej przygniatając go do sofy. Biednemu kotu mało co złote ślepia nie wypłynęły z oczodołów.
                  Kolejny krzyk i głośne komendy Ronana pozwoliły zrozumieć całą sytuację. Ross patrzył w drzwi skąd dochodziły różne odgłosy. Poznał wśród nich Mel, Paili i Colina.
                  Zawołał do pokoju Rosalyn, jednak ona nawet nie ruszyła się z miejsca. Musiał do niej podejść i zaciągnąć ją do mieszkania. Gdyby tego nie zrobił to zapewne stała by pod drzwiami jeszcze długo. Posadził ją na kanapie obok synka Miljany.
                  - Więc co się stało Faldio?
                  - Kazał mi pomóc. Ale ja nie dałem rady. Colin mnie zastąpił. - Dukał patrząc tępo w ścianę, tak jakby jej wcale nie było.
                  - Będę miał brata! - zawołał wesoło Pete.
                  - Czemu ona tak krzyczy? Tak ma być?  - zapytała Rosalyn zaprzątając sobie tym głowę.

~*~

                  Miljana wkrótce urodziła zdrowego chłopca. Ronan i Paili zdecydowali się wyjechać już z rana następnego dnia. Grubas miał sprawy do załatwienia w swoim domu, choć nie bardzo chciał wracać. Jego siostra też nie pałała entuzjazmem. Spodobało się jej towarzystwo Colina. Był dla niej miły, co często odbierała źle, ale była nim tak zafascynowana, że nawet nie zwracała uwagi na jego zwykłą uprzejmość, która wydawała się niezwykła.
                  Nastała noc i zrobiło się już późno. O tej porze miasto dawno poszło spać wyczekując nowego dnia rozpoczynającego ich tygodniowy festiwal.
                  Ross wspiął się na górę na strych. Nie miał ochoty słuchać ochrzaniania Faldia przez Ronana. Brat wyzywał młodszego od mięczaków. Blondyn pomyślał, że zapewne też by nie dał rady w takiej sytuacji. Ale nie to było irytujące, a wielkie pochwały niezwykłego Colina. Uratował całą sytuację, gdy Faldio okazał się niepomocny. Był zdeterminowany, pewny siebie i bez wahania wszedł do pokoju zastępując rudowłosego. Tak przynajmniej słyszał. Colin uważał, że te pochwały są zbytnio wyolbrzymiane. Przynajmniej dobrze to o nim świadczyło. Wielka niechęć do czarnowłosego w większości minęła od kiedy wyjaśnił sobie wszystko z Rosalyn, jednak wolał nie pozostawać w stu procentach nastawiony przyjaźnie.
                  Zajął swoje miejsce pod oknem, a obok posadził małego Tenebrisa. Zabrał go Pete'owi, ponieważ za bardzo był poniewierany. Nie po to się odradzał by ponownie umrzeć. Podciągnął na siebie kołdrę i stwierdził, że to był ciężki dzień. Kocur zdążył już zasnąć. Zwinął się w kłębek. Ross odwrócił się do niego plecami i zamknął oczy powoli odpływając w krainy snów.
                  Usłyszał krótkie pukanie w drzwi w podłodze. Po chwili klapa podniosła się, a blondyn zobaczył wystającą białowłosą czuprynę. Rosalyn podciągnęła się na rękach i weszła do małego pokoiku na strychu.
                  - Co robisz? - zapytał Ross. Jego głos był spokojny i  tajemniczy. Światło srebrzystego księżyca przedostawało się przez okno i padało na chłopaka i kota śpiącego obok.
                  Rosalyn uśmiechnęła się. Był to jeden z tych uśmiechów, które zawsze blondynowi wydawały się nieprzyjemne i złośliwe. Może dlatego nie odezwała się słowem tylko uniosła kąciki ust w górę. Dopiero gdy usiadła między Tenebrisem a Rossem i przytuliła się do ramienia chłopaka, rzekła:
                  - Na dole Miljana potrzebuje więcej miejsca, więc dzisiaj zostaję z tobą.
*
                  Mel próbowała zasnąć, lecz tej nocy szło jej to dość opornie. Miljana leżała na łóżku wraz ze swoim nowo narodzonym synkiem. Obejmowała go ramionami i oboje spali. Wyglądali nadzwyczaj niewinnie i uroczo, tak jakby wszystkie troski odeszły i wspomnienia po stracie kogoś bliskiego. Potem usłyszała ciche kroki Rosalyn. Wyszła z pokoju i już nie wróciła. Minęła pierwsza godzina, a potem druga. W końcu i tak nie potrafiła dziś zasnąć. Wstała z posłania na podłodze i postanowiła poszukać swojej przyjaciółki. Nigdy wcześniej nie złapała jej na ucieczce w nocy. Gdzie mogła powędrować? Do Colina? Do Rossa? Chwila, Ross. Przypomniało się jej, że wybiegła za Rossem na miasto, a potem razem wrócili. Wyglądało na to, że coś się między nimi zmieniło, ale nie miała czasu o to zapytać. Wszyscy skupiali swoją uwagę na nowym członku rodziny.
                  Wyszła z pokoju cicho zamykając za sobą drzwi aby nie zbudzić nikogo. Po prostu chciała znaleźć Rosalyn i zapytać ją o wszystko, jeśli również nie spała  gdzieś indziej. A miała taką nadzieje, że jest na nogach. Zapewne przez dzisiejsze wydarzenia Mel nie potrafiła zmrużyć oka.  Przez to co Ross zrobił. Być może i na to zna odpowiedź. Nie rozmawiała z nim od tego czasu i to ją martwiło. Położyła dłoń na medalionie. Nie chciała stracić kolejnej bliskiej osoby.
                  Zanim zdążyła postawić choć jeden krok po za pokojem wpadła na Faldia, który odskoczył jak poparzony widząc Mel. Złapał się za serce i zaśmiał cicho. Tak się wystraszył, że to mógłby być Ronan czy ktokolwiek inny! Niesamowicie cieszył się, że to była Mel. Akurat była jedyną osobą, bo to tylko przed nią nie musiał się tłumaczyć. Meli wspólny sekret.
                  - Gdzie się wybierasz? - zapytała kiedy wyminął ją i otworzył drzwi na zewnątrz. Odwrócił się tylko przyłożył palec do ust i puścił oczko. - Nie idź do niej... - Powiedziała błagalnym tonem, kiedy zdała sobie sprawę, że wymyka się do Darii. Chciała go zatrzymać. Szła w jego stronę i wyciągając rękę, a on uśmiechnął się smutno, tak jakby przepraszał i zamknął drzwi za sobą.
                  Nie życzyła im źle. Nigdy. Jednak nie potrafiła żyć z myślą, że on przez nią będzie cierpieć.
                  Dzisiejszą noc spędziła sama czekając na coś, czego nie mogła mieć. Nie potrafiła złapać choć było w zasięgu ręki.
                  Nikt nie wiedział, że następny dzień będzie tym ostatnim spędzonym w Omnes.

~*~

                  Tenebris przeciągnął się kiedy wstawał rano, a potem długo ziewał. Był jeszcze zaspany kiedy zobaczył Rosalyn przytulającą Rossa. Nie zwrócił na to szczególnej uwagi. Jak każdego ranka czyścił sobie futerko myśląc o planach na dzień. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że przed chwilą widział pukiel białych włosów.
                  - Mam nadzieję, że jakoś mi to wyjaśnicie - powiedział półszeptem do śpiącej dwójki ludzi. Patrząc na nich był szczęśliwy. Mógł odetchnął z ulgą, że w końcu wszystko jest w porządku. Koniec z kłótniami i napiętymi sytuacjami.
                  Wczoraj było tak wielkie zamieszanie w okół Miljany, że zapomnieli o nieprzyjemnej sytuacji, która się wydarzyła, a także nikt nawet nie zwracał uwagi na to, że relacje Rossa i Rosalyn są takie jakie powinny już dawno być.
                  Po śmierci Fendary, Tenebris czuł się odpowiedzialny za czyny jakie popełniała Rosalyn. Zatraciła wtedy samą siebie wypalając dobro w swojej duszy. Jednak mała iskierka tej miłej części przetrwała, a gdy spotkała Rossa, to on sprawił, że nie zgasła do końca.
                  Cierpliwie czekał, aż wstaną, bo bardzo chciał usłyszeć jak się pogodzili. Kiedy ujrzał jak twarz Rosalyn drga, wskoczył na nią, a drobne łapki oparł o jej policzki pomagając się jej obudzić.
                   W niedługim czasie doczekał się swojej historii. Oczywiście wcześniej Rosalyn spaliła się rumieńcem. Zabrała brutalnie poduszkę spod głowy Rossa, aby móc w niej schować swoją twarz i wtedy blondyn przywalił głową w twardą podłogę, co go od razu zbudziło. Na jego szczęście miał twardą głowę. I ta sytuacja wznowiła poranna kłótnię, która kiedyś była ich codziennym rytuałem.
                  Kiedy tamta dwójka się kłóciła, ale na tyle cicho, że nie słychać było ich z dołu, Faldio pomagał pakować się swojemu bratu. Wrócił wcześnie. Nie było go raptem z dwie godziny. Spotkał się z Darią pod osłoną nocy, ponieważ wiedział, że jej mąż nigdy by na to nie pozwolił. Z strony kobiety spotkanie się z nim było bardzo ryzykowne, jednak bezpieczniejsze niż za dnia.
                  Spacerowali opustoszałymi, objętymi przez cienie ulicami Omnes i rozmawiali. Dla niektórych może wydaje się, że to nic niezwykłego, jednak dla Faldia było to coś niesamowitego. Znów mógł powrócić na chwilę do tych starych dobrych czasów i poczuć się jakby miał znowu siedemnaście lat. Opowiadać niesamowite historie, który tym razem były prawdziwe. A ona ich słuchała i tak jak kiedyś śmiała się wesoło krzycząc, że nie wierzy. Potem musiał ją odprowadzić, aby nikt nie zauważył, że zniknęła.
                  Miljana żegnała się po kilka razy z Paili oraz Ronanem dziękując za wszystko, trzymając w rękach synka. Gruby lekarz wyznaczył jej kilka zasad, których miała przestrzegać, a jakby coś się działo kazał od razu wysyłać list. Obiecał, że pojawi się jak najszybciej.
                  Paili stała na przeciwko Colina wlepiając w niego zielone oczy. Nie chciała się żegnać, jednak to było nieuniknione. Ronan nigdy by nie pozwolił jej zostać z Faldio, mimo, że w stosunku do Paili był bardzo opiekuńczy. Jednak on podróżował z czarownicą, a przy nich nigdy nie jest bezpiecznie. Zawsze może zdarzyć się wypadek.
                  - Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się zobaczymy! - powiedziała wesoło.
                  - Ja też - przyznał.
                  Ross zszedł ze strychu kiedy usłyszał, że Ronan z Paili wyjeżdżają. Zaraz zanim pojawiła się Rosalyn trzymająca Tenebrisa na ramieniu. Ramie okazało się najwygodniejszym miejscem noszenia kocura. Sam się trzymał i co najważniejsze - nie spadał.
                  Gdy białowłosej zostały ostatnie szczeble drabiny do pokonania, Ross objął ją w taili i postawił na ziemi. W końcu, kiedy był spokojny jego siła nie wymykała się spod kontroli.
Faldio nie krył zdziwienia zaistniałą sytuacja także bez krępacji otworzył usta tak szeroko, że jakby jego kości były elastyczne to szczęka wylądowała by na podłodze. Wskazał palcem przez co wszyscy zwrócili na nich uwagę.
                  Rosalyn ominęła rudego przyjaciela klepiąc go po ramieniu i podeszła do Ronana.
                  - Miło było cię znowu zobaczyć - przyznała.
                  - Mi... też... - wydukał rumieniąc się. Natychmiast odwrócił głowę.
                  Kiedy Mel wymieniała uściski z Paili, Faldio podszedł do Rossa i objął go ramieniem.
                  - Powiedz mi, co się stało?
                  - Pogodziliśmy się - wyjaśnił.
                  Kiedy Ronan brał do rąk swoje torby zwrócił się do młodszego brata.
                  - Masz na siebie uważać i nie pakować się tarapaty! - rozkazał.
                  - I wróć żywy do domu - dodała Paili. Uśmiechała się, jednak była poważna. Ton głosu na to wskazywał.
                  - Nie martw się, następnym razem jak pojawię się w naszym domu, to przysięgam, nie będą mnie nieśli. Wejdę sam o własnych siłach. - Zaśmiał się przy tym wesoło. Ronan patrzył na niego i wyglądał na zadowolonego z odpowiedzi. Chwilę jeszcze porozmawiali, a potem zniknęli.
                  W droga powrotna wyglądała trochę inaczej, albowiem nie wracali już z rodziną Darii. Z tego co im było wiadomo mieli zostać do końca festiwalu. Ronan i Paili wyruszyli wcześnie, aby załapać się na najszybszy przejazd.
                  - Wy zostaniecie? - zapytała z nadzieją Miljana.
                  - Przykro mi, ale nie możemy - odparła Rosalyn. - Musimy coś jeszcze zrobić. - Kiedy to mówiła spojrzała na Rossa. - Nie chcemy ci już przeszkadzać. Mam rodzinę i musisz poświęcić jej jak najwięcej czasu.
                  - Zostanę w Omnes. - Wyznał nagle Colin. - Jeśli będziesz potrzebować pomocy, to się zjawię.
                  Na twarzy Miljany pojawił się łagodny uśmiech.
                  - Dziękuję.
                  Rosalyn podeszła do kobiety i spojrzała na małe dzieciątko. Spało grzecznie w ramionach matki, drobne i niewinne, jeszcze nie poznało okrucieństwa życia. Czarnowłosa chciała, aby czarownica na chwilę wzięła go na ręce, jednak stanowczo odmówiła. Nie miała pojęcia jak trzymać takiego małego człowieka i jak się z nim obchodzić.
                  - Jak go nazwiesz? - spytała białowłosa.
                  - Myślę, że Aangoro... - Wtedy wyglądała na smutną, a jednocześnie szczęśliwą.
               
                  Zjedli jeszcze razem śniadanie, a potem opuścili mieszkanie Miljany. Dzisiejszy poranek był pełen pożegnań. Colin wybrał się z nimi, ponieważ zamierzał się zarejestrować w Omnes jako obywatel. Wczorajszy dzień tak zakrzątał im głowy, że zupełnie zapomnieli o dzisiejszym festiwalu. Wyszli na ulice, a ujrzeli tłumy ludzi bawiących się, skaczących, jedzących, biorących udział w jakiś konkursach, a także grajków. Muzyka niosła się między kamienicami. Dekoracje wyglądały fenomenalnie. Płatki kwiatów unosił się w powietrzu, spokojnie opadając z przyczepionych na linkach nad ulicami roślin.
                  - Może jednak zostaniecie jeszcze na jakiś czas - zapytał Colin. - Tu jest fantastycznie!
                  Rosalyn spojrzała na swoich przyjaciół, wszyscy skinęli głowami.
                  - Chyba nie śpieszy się nam aż tak bardzo - przyznała.
                  - Świetnie - uśmiechnął się wesoło. - Chodźmy się rozejrzeć.
                  Mel zerkała co chwilę na Rossa. Czuła się nieswojo ze względu na wczorajszą sytuację. Ale nie mogła tego zostawić tak po prostu losowi i mieć nadzieję, że kiedyś zapomni jak była natrętna. Wzięła się w garść i podeszła do niego:
                  - Przepraszam za wczoraj! - wykrzyczała, bo w gwarze było ją ledwie słychać.
                  W prawdzie Ross sam nie myślał o wczorajszym incydencie. Teraz te wydarzenie wydawało się takie błahe.
                  - Nie martw się, to nic. Ja chciałem cie przeprosić za to co się z tobą stało. Nie chciałem byś zapomniała.
                  Potem wtrąciła się Rosalyn i wyjaśniła, że to wina czarownicy. Opisała to jako rodzaj zaklęcia. Każdy zajmował się swoimi sprawami, więc nikt nie zauważył, że Faldio stał jak na szpilkach i wyszukiwał kogoś wzrokiem. A potem jak się wydawało, iż znalazł swoją zgubę i rzekł:
                  - Dobra, to spotykamy się za jakiś czas! - zawołał. - W centrum, pod fontanną. - I zniknął w tłumie.
                  - W takim razie my też chodźmy. - Powiedział Ross do Rosalyn i złapał ją za rękę. Białowłosa zdjęła kota z ramienia i podała go Mel.
                  - Zaopiekuj się nim! - Pomachała jej i zniknęła w tłumie wraz z Rossem.
                  Mel trzymała Tenebrisa w obu dłoniach. Stała ramie w ramię obok Colina, który właśnie drapał się po głowie śmiejąc się.
                  - Więc zostaliśmy sami - powiedział. - Co chcesz robić? - Spojrzał na Mel, a potem pobladł.
                  W oczach szesnastolatki pojawiły się łzy. Spływały po rumianych policzkach tak, gładko jak po porcelanie. Przygryzła dolną wargę, bo miała nadzieję, że to powstrzyma jej cichy płacz.
                  - On poszedł się z nią spotkać... Znowu go zrani.

_____________________________________________

Cześć! :D Zacznę od tego, że ja zdaję sobie z tego sprawę iż ten rozdział może nie ocieka akcją, ale wydaje mi się, że z następnego będziecie zachwyceni, albo chociaż zadowoleni bardziej niż z tego.

Tak sobie ostatnio myślałam i byłam pewna, że druga część będzie miała z tak 20 rozdziałów, ale jednak nie liczcie na to... xDDD 

W ogóle robi się natłok postaci i pojawią się jeszcze postacie z pierwszej części: pewne trio zabawiające nas przez 3 rozdziały i dwie osoby z East, które dołączą do "głównej obsady" XD 

W ogóle jestem już prawie tydzień po zabiegu i powiem wam, że nie było aż tak źle. Wszyscy mnie niepotrzebnie nastraszyli. Jak ma sie leki przeciwbólowe to życie jak w Madrycie. :D Fakt faktem nic pożytecznego nie zrobiłam, ale za to wyleniłam się i mam zwolnienie z WF na dwa tygodnie:D to jest piękne. Do tego czekają mnie jeszcze 3 takie zabiegi. :3