Rozdział XIV - Jeszcze nie czas by zacząć go szukać

           Powoli zdawała sobie sprawę z powagi sytuacji. Osoba na plakacie tak bardzo ją przypominała, że przeszły przez jej ciało wzdłuż i wszerz dreszcze.
          Zdecydowanie słowa Blue, aby przebywali teraz w ukryciu jak najbardziej miały sens. Było oczywistym, iż po tym co obie czarownice urządziły w Omnes znalazły się na liście Łowców Czarownic. I ukrywanie się  było aktualnie najrozsądniejszym pomysłem.
          Ross podszedł do Rosalyn i naciągnął kaptur na jej głowę, gdy zorientował się, że przyglądają im się tubylcy. Wyglądali groźnie, byli brudni, ubrania mieli w większości i na pewno ich żołądki ściskane były przez skurcze spowodowane głodem. A wizytówka Rosalyn była bardzo rozpoznawalna,gdyż kolor jej włosów był unikatowy.
          Rosalyn pomyślała, że w końcu przestała nosić kaptur ponieważ Ross pochwalił jej kolor włosów i powinna się nimi chwalić, a nie je ukrywać, a teraz był tym, który go z powrotem założył. Chociaż z pewnością nie sprawiło mu to przyjemności. Zdradził go smutny uśmiech.
          Wtedy cała grupka dostrzegła wrogo nastawionych do nich ludzi. Szeptali między sobą dopytując, czy aby im się nie przewidziało, że jedna z najbardziej poszukiwanych wiedźm jest tutaj.Widzieli w niej nadzieję dla siebie. Ich oczy migotały, a umysły rozmarzyły się o przyszłości, w której żyją w lepszym życiem.
          Mel, Faldio, Tenebris, Colin, Ross i Rosalyn opuścili jak najszybciej to miejsce. Jednak czuli, że przez cały czas byli śledzeni i to nie przez jednego człowieka. Było ich kilku, lecz zdawało się, że nie współpracowali - byli raczej rywalami. Każdy komu dokuczał głód był tak zdesperowany, aby rzucić się na czarownice nawet nie myśląc o tym, że miała tyle siły by zburzyć całe miasto.
          Rosalyn patrzyła w ziemię i starała się nie rzucać w oczy mimo tego, że pięknej pogody ukrywała się pod kapturem. Jednak to nie ona rzucała się najbardziej w oczy. Okazało się, że znaleźli się w jakimś miasteczku w East. Wśród szarego tłumu kontrastowały włosy Rossa i Faldia, dlatego łatwo przychodziło im zwrócenie na siebie uwagi.
           Udało im się opuścić biedną dzielnicę i odetchnęli na początku z ulgą. Większość tych co ich śledziła nie odważyła wejść w głąb miasta tak jakby to była zakazana dla nich ziemia. Po prostu odwracali się i wracali na swoje stare śmieci.
           Dłoń Rossa wyślizgnęła się z ręki Rosalyn. Przez chwilę zatraciła sie w swoich myślach i straciła kontakt z rzeczywistością. Podniosła wzrok by móc ponownie go złapać, a to trwało zaledwie chwilę. Ktoś niespodziewanie zdążył zajść jej drogę i wtedy Ross zniknął w tłumie razem z resztą.  Ów mężczyzna nie spostrzegł dziewczyny i uderzył w nią przez co straciła równowagę i upadła. Patrzyła otępiałym wzrokiem przed siebie zdając sobie sprawę, że leży na ziemi. Powinna poczuć złość, lecz nie poczuła nic. Powinna chcieć się na niego rzucić, zniszczyć go bo na to zasłużył. Ale ta chęć nawet się nie pojawiła. Zacisnęła palce na zapięciu płaszcza, gdy zdała sobie sprawę, że jedynie co czuje, to ból kości, gdyż upadła na twardą ziemię. Czuła się przytłoczona tym brakiem nienawiści i wieloma nowymi dziwnymi uczuciami, których wcześniej nawet nie znała i nie miała pojęcia jak je nazwać. Przez chwilę wydawało się jej, że jest całkiem inną osobą.
           - Wszystko w porządku? - usłyszała za sobą męski, niski i delikatny głos. Mężczyzna w średnim wieku z czarnymi włosami ukucnął przy niej i uśmiechnął się życzliwie. Zaproponował pomoc.
           Miała nadzieję, że Ross będzie tym, który pomoże jej wstać. Jednak go tutaj nie było. Uważnie przyjrzała się twarzy nieznajomego mężczyzny. Przez chwilę ogarnęło ją wrażenie, że go zna. Nim zdążyła podać mu swoją dłoń i pozwolić sobie pomóc, przypomniała sobie dawną obietnicę, złożoną samej sobie. Po zabiciu Lorene chciała zemścić się na duchownym, który podpalił Fendarę. I ten oto człowiek właśnie oferował jej pomoc.
           W tamtej chwili zabrakło jej powietrza w płucach, a serce ściskane było przez niesamowity żal i złość, która w końcu postanowiła do niej wrócić. Zacisnęła dłoń w pieść i wiedziała, ze mogła teraz bez użycia różdżki przygwoździć go do ziemi, a potem nawet zabić. I miała też taką niesamowitą ochotę. Ale z uczuciem nienawiści czuła się tak źle, jakby krzywdziła jednego ze swoich przyjaciół. Wolała by, aby to uczucie jednak nigdy więcej nie wracało.
           Po bladych policzkach dziewczyny zaczęły spływać obficie łzy. Już prawie skupiła swoją moc, lecz wtedy Ross znalazł się przy niej i uratował z tej okropnej sytuacji. Złapał za rękę zaciśniętą w pięść rękę i spojrzał na mężczyznę będącym duchownym. Wyglądał na zmieszanego.
           - Coś ty jej zrobił? - zapytał nie zwracając się do niego z żadną uprzejmością. Dobre nawyki jakie wyniósł z pałacu powoli zanikały.
           - Nic! - zaprzysiągł wspierając się gestykulacją dłoni. - Chciałem jej pomóc. - Wstał na proste nogi i rozejrzał się. Po chwili dostrzegł kilka osób przybyłych z biednej dzielnicy. Nie udało się ich nie zauważyć. Byli niezadbani, a zwykli ludzie omijali ich szerokim łukiem. Nieczęsto było można zobaczyć człowieka ze slamsów w innej części miasta. Nie wychodzili z biednej dzielnicy póki nie zależało od tego ich życie. Stali i patrzyli się na dziewczynę jak na zdobycz, jednak nie wykonywali żadnego ruchu.Wydawało się, że czekają na odpowiednia chwilę. Dostrzegł u jednego niewielki nóż, który schował za porwany skrawek materiału robiący pasek. Zmarszczył czoło i spojrzał na blondyna pomagającemu swojej zakapturzonej towarzyszce, a później znowu na zdegradowanych  obywateli miasta, następnie jeszcze raz na stojącą już dziewczynę. - Niemożliwe... - wydukał gdy połączył ze sobą pobyt ludzi ze slamsów w tej dzielnicy i dwójki ludzi. Duchowny na niebezpiecznie bliską odległość zbliżył się do Rosalyn i pewnym ruchem ściągnął jej kaptur z głowy. - Ty jesteś Nix! - Powiedział widząc jej białe włosy. - Nie jesteście tu bezpieczni. Znajdujesz się na listach gończych. Chodźcie za mną, wyprowadzę was z miasta! - rzekł.
           Ross spojrzał na Rosalyn, która obserwowała mężczyznę morderczym wzrokiem.
           - Nie wiem kim on jest, ale nie możesz mu zrobić krzywdy Rosalyn. - Przypomniał jej, bo przez chwilę po prostu się bał, że wypruje mu flaki.
           - Wiem... - wydukała.
           W tej samej chwili pojawił się Faldio, a razem z nim Mel, Colin oraz Tenebris będący aktualnie w rękach czarnowłosego. Rozdzieli się na jedną krótką chwilę i o mało co nie zgubili. Duchowny dostrzegł nowe twarze. Jeden z nich mówił coś do jasnowłosego chłopaka.
           - Widzę, że jest was więcej - uśmiechnął się.
           - Kto to? - zapytał Faldio, gdy zauważył duchownego.
           Colin od razu poznał duchownego. Zasłynął w jego wiosce i każdy pamiętał jego twarz. W końcu to on zabił czarownicę, która nękała mieszkańców. Właściwie to uśmiercił nie tą co trzeba, ale nikt o tym nie wiedział. Od razu popatrzył na Rosalyn współczując jej, że musiała spotkać tego człowieka.
           - Chodźcie, nie ma na co czekać. -Duchowny zachęcił przybyszy gestem dłoni. - Tamci zaraz na was się rzucą. - Miał na myśli oczywiście tych co śledzili ich prawie całą drogę.
           - Nigdzie z tobą nie pójdziemy. - Powiedział Ross.
           Mel przyjrzała się uważnie nieznajomemu z zaciekawieniem. Mimo, że od chwili gdy zobaczyła Rosalyn wiedziała, że mu nie ufała, to jednak czuła od niego własne dobro. Od dziecka ufała ludziom ściśle powiązanym z bogiem, a to wynikało z jej wielkiej religijności. Miała moment gdy zaczynała wątpić w ludzi kiedy trafiła do klasztoru Dariana, jednak to minęło. Z jakiegoś powodu poczuła, że trzeba mu zaufać, lecz aby jej przyjaciele się z nią zgodzili zdjęła bransoletę z dłoni i podeszła do mężczyzny, złapała go za rękę szybko odczytując przeszłość. Znalazła tam coś bardzo istotnego.
           - Musimy z nim iść. On nam pomoże. - Oznajmiła stanowczym tonem. Przez chwilę wydawało się, że ma więcej jak szesnaście lat.
           - Wiesz kim...- zaczęła Rosalyn.
           - Wiem, a ty go potem wysłuchasz! - Przeszkodziła jej Mel. Nie mieli czasu na kłótnie. - Nie ufajcie jemu. Zaufajcie mi.
           Duchowny nie bardzo rozumiał czemu ta dziewczynka złapała go za rękę.

~*~

           Kaende była już zniecierpliwiona. Nalegała od kilku tygodni, aby wznowić poszukiwania Menerosa, jednak przeważający głos miał Yannefer, który zabronił go szukać nim da jakikolwiek znak. Na coś czekał, a zirytowana arystokratka nie wiedziała na co takiego przez co pogrążała się w jeszcze większej złości. Złe myśli krążyły po jej zepsutym umyśle. Gorsze od tego, że Menerosa nie było przy niej, było to, że jest przy innej kobiecie, która być może właśnie w tym momencie obściskuje go swoim prostackimi łapami i próbuje się do niego dobrać.
           Tak bardzo jej nienawidziła. Przyrzekła sobie, że ją dopadnie (nie własnoręcznie oczywiście). A potem skaże na śmierć, ale bardziej skutecznie niż Cedillię.
           Teraz jedynie mogła czekać. Nie wiedziała jaki stan jest Yannfera. Nie wychodził ze swojej komnaty, a wpuszczał tylko matkę i lekarzy, jednak oni milczeli. A to oznaczało, że jest z nim coraz gorzej. Lubiła go, ale na jedno to może dobrze, iż był coraz bliżej śmierci. Jak umrze szybciej to szybciej też wznowi poszukiwania.
          Aktualnie siedziała w jednym z salonów pałacu i popiła ciepłą, świeżo zaparzoną herbatkę oraz zagryzała je ciastkiem i przyglądała się listowi gończemu z podobizną białowłosej czarownicy. Cena za jej głowę sprawiła, że trochę się rozluźniła. Lubowała się w swojej ciszy i spokoju. Póki nikt jej nie zadręczał mogła swobodnie układać wszystkie plany zostania królową tego kraju. Król aktualnie chorował, jego pierworodny również, to jeśli poślubi drugiego księcia będzie mogła władać państwem. Oczywiście nie zdawała sobie sprawy jakie obowiązki spoczywają na królowej. Widziała tylko same przyjemności i przywileje.
           Nagle do pokoju weszła Odetta. O dziwo, po raz pierwszy od przyjazdu do pałacu wyglądała na szczęśliwą. To nie bardzo się spodobało Kaende. Jak ona śmiała być tak szczęśliwą kiedy jej serce było rozdarte na pół?
           - Czego się tak szczerzysz? - warknęła, a potem wsadziła sobie ciasto do ust.
           Odetta spochmurniała. Właśnie chciała się podzielić dobrą nowiną z arystokratką, ale uważała, że na to nie zasługuje.
           - Mogę już sam chodzić. - Usłyszała zza drzwi męski głos, a znała go bardzo dobrze.
           Wstała tak szybko z sofy jakby była gorąca i spojrzała z niedowierzaniem na drzwi,a przez nie wszedł nie kto inny jak pierwszy książę!  Wyglądał zdrowo. O zgrozo!
           - Jak? - zapytała zdumiona.
           - Lekarstwa. - Wyjaśnił wzruszając ramionami.
           Była trochę rozczarowana. Przygryzła dolną wargę prawie do krwi. Teraz wszystko się komplikowało. Może znowu się rozchoruje i umrze? Czy nie rozumie, że byłoby to jej tak na rękę? Zasmuciła się ponownie.
           - Będziemy mogli wyruszyć znowu za Menerosem. - ucieszyła się Odetta.
           Te słowa naprawdę poprawiły zepsuty humor młodej arystokratce. Aż szeroki i wesoły uśmiech zawitał na jej twarzy i już oczami wyobraźni widziała swoje powitanie z ukochanym. Wpadają sobie w ramiona, namiętnie całują, a potem ślub i koronacja. Zachichotała się. Ale ten piękny sen zniszczył jego brat słowami:
           - Nie. Jeszcze nie czas by zacząć go szukać. - Ponieważ Blue nie dała żadnego sygnału. Przestrzegał jej zasad sumiennie. W końcu ta czarownica uratowała mu życie. Spełnia jej prośbę ze względu na swoje młodszego brata, a nie dlatego, iż uważał, że była piękna i czarująca.
           - A kiedy ten cholerny czas nadejdzie! - zezłościła się. - Chyba nigdy. Czy tobie nie zależy na Menerosie?
           - Jak śmiesz podważać moją braterską miłość. Oczywiście, że mi zależy. Jestem gotów oddać za niego życie.
           - Też mi życie. I tak cały czas chorujesz. - Prychnęła. - Jeśli ci na nim zależy to pozwól mi go odnaleźć.
           Yannefer spiorunował ją wzrokiem. Jakby nie była tylko córką namiestnika, to już dawno odebrałby jej tytuł oraz cały majątek.
           Kaende wyminęła księcia i jej szlachetnego rycerza po czym wyładowała całą swoją irytację w swojej sypialni na Ceasarze. Cierpliwie słuchał tego co ma do powiedzenia jego księżniczka, nawet jeśli były to zwykłe głupoty. Taką miał pracę. Chronić i zrobić wszystko, aby tą kobietę uszczęśliwić.
           - Wiem! - Powiedziała nagle Kaende siadając na brzegu łóżka. Ceasar obserwował ją uważnie. - Chcę byś znalazł dla mnie łowców czarownic. Nie byle jakich! Widziałeś co ta wiedźma zrobiła!
           - Mają ją znaleźć? - zapytał ze stoickim spokojem.
           - Tak... Ale jak wyruszymy po Menerosa. - uśmiechnęła się lubieżnie.

~*~

           Duchowny tak jak obiecał, wyprowadził wszystkich z miasta. Po drodze udało im się zgubić bandę biednych przestępców próbującą ich śledzić. Zaprowadził wszystkich na względnie bezpieczną posesję znajdującą się w samym środku lasu. Mimo, iż znajdowała się blisko miasta, tam ludzie nigdy się nie zapuszczali. Nie mieli po co.
           Była to duża polana otoczona gęstym lasem, a z brzegu przy wysokich drzewach stał stary drewniany domek. Tam chwilo mieszkał duchowny. Zaprosił wszystkich do środka, jednak odmówili. Czekali na wyjaśnienia.
           Gdyby Rosalyn mogła, już dawno sprawiłaby, ze jego głowa oddzieliłaby się od ciała. Ale znała zasadę używania w pełni swoich mocy. Nikt nie mógł zginać. A to tak bardzo ją ograniczało!
           - Może najpierw zaczniesz od tego, czemu nazwałeś Rosalyn Nix. - Mel wskazała na białowłosą z delikatnym uśmiechem.
           - To dobry pomysł. - Zastanowił się chwilę. - Wszyscy duchowni wiedzą kim jesteś. Bardzo nas zasmuciło, że znalazłaś się na listach gończych. Słyszeliśmy o twojej sytuacji i chociaż wielu z nas pragnie twojej śmierci to jednak Najwyższy Biskup rozkazał nam cię ochronić.
           - Co? - zapytała Rosalyn nic nie rozumiejąc.
           Każdy duchowny powinien chcieć zobaczyć jej śmierć ze względu na to, że na przykład po prostu jest czarownicą. I dlaczego Najwyższy Biskup, ten, któremu podlega cały kościół, człowiek mający nawet większą władzę od króli - bo to co on głosi trzyma wielu ludzi przy życiu dając nadzieję, że życie nie kończy się na śmierci - miałby chcieć aby Rosalyn żyła?
           - Nix, ma nas wszystkich uratować. Każdy wie, że kiedy ty umrzesz to my zginiemy razem z tobą. - Podrapał się z tyłu głowy. - To bardzo długa historia. Jesteście pewni, ze nie chcecie wejść na herbatę?
           - Na pewno. - odezwała się Rosalyn.
           - Ja tam bym wypił - wypalił Faldio marząc o ciepłym naparze. Od razu poczuł jak ktoś przeszywa go wzrokiem. Po chwili dostrzegł, że zrobili to wszyscy. Na to zaśmiał się wesoło. - No co? Chyba nas nie otruje, a skoro Mel pozwoliła, aby nas tu zaprowadził to chyba nie chce naszej krzywdy. Rozumiem was, że jesteście wrogo nastawieni ale...
           - To on zabił Fendarę. - Te słowa wypowiedziane przez czarownicę były bardzo głośne i wbiły w ziemię zdziwionego Faldia i Rossa.
           - Przepraszam, ale kim była Fendara? - zapytał duchowny.
           Rosalyn zacisnęła dłonie w pięści. Nawet nie pamiętał kobiety, którą zabił za to, że  nie zrobiła nic złego.
           - Niewinną czarownicą, którą skazałeś na śmierć.
           W milczeniu przez chwilę przyglądał się młodej dziewczynie nękaną przez złość i żal, uczucia związane ze stratą w przeszłości bardzo bliskiej osoby.
           Teraz wiedział, o kogo mu chodzi. Skazał na śmierć wiele czarownic, ale tylko jedna płonęła niewinnym czerwonym blaskiem. Posmutniał przypominając sobie misję w wiosce przy lesie Erthora.
           - To nie takie proste... Uwierz. To nie tak, ze chciałem ją zabić. Ja... musiałem. - Mówił to wszystko parząc w szkliste, błękitne oczy Rosalyn. - Kiedyś czarownice i ludzie żyli zgodnie razem. Ale tak bywa, że są złe wiedźmy i są źli ludzie. A ludzi zawsze było więcej i bardziej bali się czegoś, czego nie potrafią pokonać.Coś co do nich nie pasuje po prostu odrzucają.  Zaczęli się obawiać złych czarownic i przestali akceptować je w swoim społeczeństwie. To wszystko zaczęło się po straceniu pierwszej Nix. A my jako kościół, posłańcy Stwórcy, który ochronił nas przed Feniksem musieliśmy chronić też ludzi. Poprosiliśmy czarownice aby się wyniosły. Zamieszkały wyspę, ale niektóre wolały zostać i się ukrywać. Zabijaliśmy tylko złe czarownice, chyba że lud zmusił niektórych nas do ukarania niewinnej wiedźmy. Istniejemy dzięki poparciu ludności i po to, aby ich chronić. Co czterysta lat nasi wybrańcy, wybrane wiedźmy i wszyscy władcy każdego z czterech państw spotykają się, aby odnaleźć tą co ma nas ochronić. Ale nikt, oprócz nas, duchownych nie wie, że w tym roku będzie inaczej. - Rzekł łapiąc oddech. - Może to brzmi absurdalnie, ale cały czas utrzymujemy kontakt z wiedźmami. Nawet nauczyły nas jak zatrzymywać moce czarownic. Co prawda używać tego mogą tylko niektóre kobiety. A to zaklęcie nazywa się Dei Caveam.
           Rosalyn przypomniała sobie moment z odbicia Mel. Wtedy zostało na nią nałożone takie zaklęcie.  Duchowny wyjaśnił, że osoby używające ich muszą mieć jakiś pierwiastek w sobie mocy magicznej. Dlatego nie może być to każdy. Aktualnie w każdym z czterech państw istnieją zakony, w których takie osoby są szkolone. Oczywiście, nie wszyscy są dobrzy i czasami nadużywają swoich kompetencji - a takim idealnym przykładem był Darian.
           Owy duchowny wyjaśnił, że wiedział o niewinności Fendary, jednak tamtejszy lud nigdy nie ułaskawiłby czarownicy. Tacy ludzie zawsze byli. Widzieli w niej zagrożenie i chcieli je wyeliminować. Wierzył, że może to będzie czas, aby w końcu zmienić poglądy chociażby młodych ludzi.
           - Pamiętam cię - wskazał palcem na czarownice. - Pojawiłaś się przede mną dwa dni przez spopieleniem lasu Erhtora. - Mówił to bardzo spokojnie. - Cały czas o tobie myślałem, bo byłaś tak podobna do Nix i nie myliłem się, prawda? Ty nią jesteś. - Na to Rosalyn spokojnie skinęła głową. Czuła się przez chwile dziwnie lekko, jakby ciężar, który ściskał jej serce znikł. Nie rozumiała co się z nią działo. Znowu nie czuła się sobą. Duchowny odetchnął z ulgą. - Po tym poszedłem z informacją, że cię widziałem do mojego przełożonego. Ten skonsultował się z wiedźmami i poprzez ich rozkazy sprowadził mnie do tego właśnie miejsca. To miała być moja misja. I teraz już rozumiem. Wiedziały, że się spotkamy. - Wskazał na siebie palcem. - Mam cie chronić przed ludzkimi łowcami i prawem ludzi, którzy nie wiedza, że ty jesteś naszym zbawicielem. Wiem, że możesz mi nie ufać i mnie nienawidzić. - Mężczyzna skłonił się nisko przed nią. - Proszę wybacz mi moje winy.
           Rosalyn wzięła głęboki wdech.
           - Nie. - Zmrużyła powieki. - Nigdy tego nie zrobię. Prosisz o niemożliwe. Ale przyjmę twoją ochronę. Skoro czarownice zaaranżowały w jakiś sposób nasze spotkanie, to na pewno miały jakiś w tym cel. Zaakceptuję ich wolę.
           Mężczyzna wyprostował się i uśmiechnął z wielką skruchą.
           - To będzie dla mnie wieki zaszczyt.
           Rosalyn puściła to mimo uszu. Właściwie starała się to robić. Skrzyżowała ręce na klatce piersiowej, a dłonie zacisnęła na własnej skórze starając się powstrzymać dziwne drgania. Ucieszyło ją, gdy przyjaciele wydawali się zadowoleni z tego, że znowu będą mogli odetchnąć w jednym miejscu i nie będą musieli spać w lesie.
           - W porządku? - zapytał Ross.- Wydajesz się nie być sobą.
           Domyśliła się, że musiał zobaczyć jak drży. Nie dało się tego przeoczyć. Coś ja ściskało od środka i to nie była chęć mordu czy gniew na tego człowieka. Właściwie to ona zniknęła. Nie mogła jej w sobie znaleźć, wiec skupiła swój umysł na tym, że powinna go nienawidzić. I to ją przerażało. Negatywne uczucia z niej po prostu zaczęły wyparowywać. Zatracała siebie.  
           - No właśnie! - dodał Tenebris. Wyglądał na bardzo przejętego. Na pewno był bardziej wściekły na tego człowieka niż Rosalyn, ale zachował spokój i zastosował się do woli swojej przyjaciółki. Kiedyś na pewno zapłaci za swoje czyny. Teraz był użyteczny.
           - O, magiczny kot. - Zadumał się duchowny i spojrzał na Tenebrisa. Ten najeżył się i syknął.
           - On też ci nie wybaczy - stwierdziła Rosalyn. - Ale jestem pewna, że będzie tolerował. - Na jej twarzy pojawił się nikły uśmiech.
           - To będzie wystarczające - rzekł i zaprosił wszystkich do środka.
           - Nie wiem co się ze mną dzieje. - Białowłosa szepnęła do Rossa. - Ostatnio dziwnie się czuję. Jakbym stawała się taka... jak Nix...
           - Na tym polegało w większej części przebudzenie - wtrąciła się Mel, która nieprzypadkiem usłyszała jej szepty. - Powolutku na świat wychodzi ta twoja zagubiona dobroć Rosalyn. To dlatego on jeszcze żyje. - Wiedziała wiele, ponieważ cały czas uczyła się od medium. Oni od dawna znali czarownice i ich plany. Szczególnie Zoe i Brick.
           Ta Nixowata część jej osoby przejęła chwilowo nad nią władzę. Światło rozświetlające jej mroczną naturę powoli ją wyniszczało. Wewnętrzne przemiany zachodziły coraz szybciej. Miała tylko nadzieję, że nie zatraci swojej osoby w wielkim dobru.
            - Ja odchodzę... - szepnęła tak cicho, że tym razem nikt jej nie usłyszał.

~*~

           Lembert siedział w swoim ulubionym fotelu i upijał spokojnie kolejne łyczki krwistoczerwonego wina z kryształowego kieliszka. Rozkoszował się smakiem i ciszą, ale ona jak zwykle musiała zostać zagłuszona przez jakiegoś głupiego sługę. Po prostu pragnął jeszcze przez chwilę nacieszyć się swoja organizacją nim będzie musiał ją rozwiązać. W końcu taki rozkaz dostał od Zeriny - czarownicy, która uczyła go panować nad jego mocami. Ukrywał fakt bycia czarodziejem przed ojcem, bo on nie znał takich uczuć jak miłość. Zapewne sam by go własnoręcznie zabił. A dzięki starej czarownicy teraz zyskał wielka moc. Pamiętał iż kiedyś mu powiedziała, że czeka na niego wielkie przeznaczenie wśród wielkich ludzi tego kraju o raz trzech innych. Do dziś nie dowiedział się dokładnie czego od niego wymaga.
           Był zły, że musi rozwiązać swój wielki biznes. Zarabiał na sprzedawaniu ludzi tak wiele! Jego ojciec zostawił mu naprawdę dobry spadek. Aktualnie staruszek mieszka na jakiejś wyspie blisko East w ciszy i spokoju wśród  przyjaciół, straży i własnych niewolników. Na pewno dostałby zawału jeśli dowiedziałby się, że jego pierworodny i jedyny syn zniszczy dorobek jego życia.  Ale jaki miał wybór gdy rozkaz dostał od kogoś o wiele silniejszego od siebie?
           Westchnął melancholijnie zamyślając się co przyniesie mu przyszłość. Miał dość tych magicznych sekretów. Coś Zerina wspominała mu o jakieś wojnie, a on miał być idealnym łącznikiem między ludźmi, a czarownicami. Zaśmiał się w myśli widząc jak ludzie reagują na jego magię. Była idealnie dopasowana, do kogoś kto miał przekazywać istotne informacje. Do tego był diabelnie inteligenty, ale i zbyt szybko się denerwował. Nie potrafił chwilami trzymać swoich nerwów na wodzy mimo, że sprawiał wizerunek opanowanego. Był takim świetnym aktorem.
           - Panie... - odezwał się jeden ze sług. - Mamy nowe listy...
           - Oh, to świetnie. Podaj mi tu je.
           Sługa położył na stół wszystkie plakaty, a potem wyszedł z pomieszczenia, aby nie denerwować pana swoją obecnością.
           Z zainteresowaniem przeglądał listy gończe. Uwielbiał to robić. Czasami łapał rzezimieszków i oddawał je w ręce władz, a potem odbierał nagrody. Tym razem ujrzał pracę dla łowców czarownic. Wśród wielu wiedźm, które wiedźmami nie były zobaczył dwie szczególnie niebezpieczne. A cena za ich głowę była nieziemska. Doczytał małym druczkiem, że obie czarownice zniszczyły centrum miasta Omnes. Zaśmiał się głośno na tą informacje.
           Coś podobnego! Pewnie miały niezły ubaw. Sam chętnie by się  tak zabawił, jednak znowu Zerina wlepiła kolejny zakaz. Miał nie zwracać na siebie uwagę władz. Cóż w takim razie miał uczynić? Siedzieć i czekać, aż jego mentorka przyjdzie i go zabierze. Westchnął zrezygnowany.
           Wtedy przyjrzał się dokładniej pierwszemu listowi. Czarownica z błękitnymi włosami o oczami tego samego koloru. Kojarzył ją z historii Zeriny. Potężna wiedźma władająca żywiołem wody. Aktualnie była jedną z najpotężniejszych. Zaraz po silnej Lorene, która to niedawno pozwoliła się zabić.
           Drugi list wcześniej przejrzał niedbale. Nie wiedział jak nie mógł zwrócić uwagi na białe włosy wiedźmy. Przecież ją znał! Dawno temu upokorzyła go i wybiła dwie trzecie jego ludzi w przełęczy. Następnie mógł ją osobiście spotkać, kiedy Darian zaprosił go do siebie. Właściwie poszedł tam, bo usłyszał plotki o dziewczynie czytającej myśli i pomyślał, że ktoś taki mógłby mu się przydać w interesach, ale skoro zamykał teraz biznes to na nic by mu się nie przydała. Po zniszczeniu klasztoru odeszła z owa czarownicą. Lembert żałował, że nie mógł się z nią zmierzyć i zemścić. Tak bardzo tego pragnął.
           I wydawało się, że będzie za późno... Ale zaraz. To mogła być ostatnia rzecz jaką zrobi będąc jeszcze wolnym. Zawołał sługę, a on pojawił się w pomieszczeniu jakby czekał na jego rozkazy pod drzwiami.
           - Znajdźcie ją! - pokazał na list.
           Sługa wydawał się przerażony.
           - Ale... jak ją znajdziemy to nie będziemy w stanie jej złapać... jesteśmy słabi. - mówił drżącym głosem.
           - Kazałem wam ja znaleźć , nie złapać. - mówił beznamiętnym głosem. - Musicie złapać kogoś, kto ją zwabi tutaj. - Uśmiechnął się szyderczo. - I nawet wiem kogo - dodał melodyjnie.

____________________________________________

Kiedy poprawiałam ten rozdział, to musiałam zmienić połowę scen z Roslayn bo po prostu jej zachowanie było absurdalne! Czytałam i myślałam "co? ona w życiu by czegoś takiego nie powiedziała". Choć i tak uważam za moment Rosalyn - Duchowny słaby,  ale jestem zadowolona z fragmentu Lemberta i Kaende XD Chociaż tyle dobrze. :D Postaram się dać większy poziom do kolejnego rozdziału. W ogóle wątek księdza wymyśliłam na początku, miałam go inaczej poprowadzić, bardziej naturalnie, a potem miałam go usunąć, ale stwierdziłam, że jak go usunę, to pominę jeden wątek. Równie dobrze w rozdziale przed wyruszeniem do rodzinnej wioski Colina i Rosalyn, Rosalyn mogłaby go nie spotkać. 

W ogóle chciałam też przybliżyć rolę tego całego kościoła, który niby to odgrywa dla ludzi wazną rolę, ale nic o nim nie ma. Tjaaa. xD mój profesjonalizm. 

Tak w ogóle nie wiem czy wspominałam, ale w to co oni wierzą to wymyśliłam jak wiecie na potrzebny opowiadania, dlatego np słowo "bóg" piszę właśnie z małej litery. Nie chciałam stawiać żadnej religii w złym świetle. Jeśli coś jest niezrozumiałe, to napiszcie, a ja w opisach przy następnym rozdziale umieszczę odpowiedzi. :D

I jeszcze na koniec dodam coś na temat mojego braku weny. Nie wiem co się dzieje. To chyba przez natłok nauki. Mam jej dużo, a jak się nie uczę to oglądam. XD I jakoś nie miałam nawet weny na sprawdzenie rozdziału. Miałam go dodać z dwa tygodnie temu, a wyszedł miesiąc.