Rozdział I - Jak się nazywasz?

Dziś była niedziela. Dzień, w którym nikt nie pracował, gdyż wszyscy wieśniacy schodzili się do kościoła dziękując Bogu za wszystkie dobro jakie ich spotkało. W wiosce niedaleko mrocznego lasu Erthora wszyscy mieli czarne włosy. Wszyscy prócz jednej osoby…

– Mamo… Ale ja nie chcę iść... Ludzie znowu będą się ze mnie śmiać… – jęknęła ośmioletnia Missfoster.

– Nie jęcz i nikt się z ciebie nie będzie śmiał jak zakryje te ohydne włosy.

Kobieta założyła beżowy czepek z falbanką na przodzie na białą czuprynę córki. Włożyła pod nakrycie głowy wszystkie jej wystające włosy. Nie były długie, ledwie do ramion, więc z łatwością je schowała pod spód, a jasny czepek idealnie pasował to jej czekoladowej, prostej sukienki przewiązanej w pasie kokardą. Takie stroje nie mogła często nosić, ponieważ były drogie.

– Ale z twoją bladą cerą nic nie zrobię – westchnęła. – Dobrze, że chociaż oczy masz normalnego koloru.

Kobieta odwróciła się na pięcie i wyszła na dwór. Mała Missfoster podeszła do okna, w którym ledwie co ujrzała swoje odbicie. Posmutniała na swój widok. Przez jasne włosy ludzie z wioski patrzyli na nią z pogardą. Jednak ucieszyła się, że mamie podoba się błękitny kolor oczu i uważa, że jest normalny.
Po chwili wybiegła na dwór. Na podwórku zebrała się cała rodzina elegancko przystrojona. Ojciec wziął pod ramię swoją żonę, a dzieci w kolei od najstarszego szli za rodzicami. Pierwszy szedł Angoro, miał już dwadzieścia lat. Mówiono, że jest młodszą wersją ojca. Obok niego stała siedemnastoletnia Aine, która ma wyjść za mąż za tydzień. Za nią był Neil, miał piętnaście lat. Zaraz po nim szła dumnie dwunastoletnia Katrina, która czasami była bardzo nieznośna. A z jej charakterem tuż za nią szły bliźniaki Lennor i Tidor. Graine, która miała dziewięć lat  i szła na końcu. Do niej podbiegła Missfoster i wyrównała z nią krok.

– Ładny czepek – powiedziała. – Też bym chciała dostać prezent od mamy. Zazdroszczę ci.

– Nie masz czego Graine. Kupiła mi go, bo się mnie wstydzi.

– Dziwisz się? – zawołał Lennor.

– Ja wcale! – zaśmiał się Tidor.

– Jeszcze jedno słowo na temat Missfoster, a was spiorę jak wrócimy do domu! – zagroził najstarszy syn Angoro.   

Matka pokręciła tylko głową.

– Dobrze, że Miljana tego nie słyszała. Mogłaby zerwać zaręczyny za coś takiego. – Skomentowała kręcąc głową.

– Daj spokój Jemera, nie zrobiłaby tego – wtrącił się jej mąż. – Dzieciaki! Cisza tam! – zawołał uspokajając dzieci.

Przez resztę drogi do kościoła nikt nie pisnął ani jednego słówka. Na początku przeszli przez krótką dróżkę, która prowadziła do centrum wioski. Piach na drodze był twardy, a przy chatach, przy których na co dzień stały stragany, dzisiaj wiało pustką. 

Drewniany kościół znajdował się w samym środku wsi. Kilka metrów od niego stała sucha studnia nazywana potocznie „Grobowcem Demonów”. Wsypywano tam prochy ludzi opętanych przez diabły, czy wiedźmy, lub osoby po prostu skazane na śmierć. Naprzeciwko tej studni znajdowało się miejsce egzekucji.

Tuż przy bramach kościoła stały trzy sąsiadki ubrane prawie jak prawdziwa arystokracja. Wymieniały się nowymi plotkami. Nagle zauważyły rodzinę Jedrica. Była dość sławna kiedy Jemera urodziła białowłose dziecię.

– Och, spójrzcie. Czy to nie znowu przyprowadzili to dziwadło o kościoła? Moim zdaniem powinni trzymać ją w domu.

– Albo ogolić głowę, ten czepek nic nie da. 
– Obrzydlistwo. Powinna zniknąć.

Jemera rzuciła kobietom pełne pogardy spojrzenie i  wnet przymknęły usta. Bardzo nie lubiła jak mówiono źle o jej rodzinie. Wręcz tego nienawidziła. Zawsze marzyła o wspaniałej opinii społecznej, gdzie inni by ją podziwiali i chwalili, lecz na razie się na to nie zapowiada.

Cała rodzina weszła do kościoła i zajęła miejsca w ławkach. Angoro usiadł obok Missfoster. Posłał jej ciepły uśmiech. Zabiły dzwony kościelne rozpoczynające mszę.

~*~         

– Co za wstyd! Co za wstyd! – Jemera złapała się za głowę próbując pokonać uczucie wstydu, które towarzyszyło jej od wyjścia z domu. – Dlaczego musisz mi to robić? – Zwróciła się do najmłodszej córki, siedzącej w kącie obok swojego łóżka. – Mam cię serdecznie dość! Powiedz, dlaczego musisz mi to robić?  

– Przepraszam mamo… Nie chciałam – Zapłakała białowłosa. Zaczęła się trząść jak osika. Wiedziała, że czeka ją kara.
– Mam gdzieś twoje przeprosiny. Przestań mi przynosić wstyd! Dziś nie jesz obiadu!

Wyszła z pokoju trzaskając drzwiami. W kuchni była reszta rodziny. Wszyscy wyczekiwali słów matki. Ona westchnąwszy rzekła:

– Macie na razie nie wchodzić do pokoju. Niech ona przemyśli swoje zachowanie.

– To co my mamy robić do obiadu? – jęknął Neil.

–  Pobawcie się na dworze.

        

Następnego dnia słońce wstało bardzo wcześnie, a wraz z nim dwaj synowie z ojcem, którzy poszli pracować w polu. Była połowa jesieni, a przed zimą mieli jeszcze dużo pracy. Od samego rana Aine wydała się w skowronkach. Miała iść się spotkać z przyszłym mężem, który jest kupcem. Bardzo odpowiadała jej ta partia. Bliźniaki nie próżnowały. Biegały wokół Katriny i Graine dokuczając im. Jednak nikt się nie zbliżał do Missfoster, która siedziała nadal w kącie zwinięta w kłębek.

Nagle w domu rozległ się głośny dźwięk. Puk-puk. Katrina pierwsza poleciała do kuchni jakby się paliło. Otworzyła drzwi i zastała w nich młodą dziewczynę ubraną w jasnoróżową sukienkę. Miała długie, kręcone, czarne włosy przykryte niewielkim słomianym kapeluszem, przewiązanym czerwoną wstążką. W dłoniach trzymała wiklinowy koszyk przykryty białą serwetką.

– Nie przeszkadzam? – zapytała łagodnym głosem uśmiechając się promiennie.

– Miljana! Oczywiście, że nie! Ale Angoro teraz nie ma, pomaga tacie w polu.

– Wiem – odpowiedziała. – Jest Missfoster? Słyszałam co się wczoraj stało. Możesz ją zawołać?
Katrina zrobiła naburmuszoną minę. Nie rozumiała dlaczego w ogóle lubi Missfoster. Każdy w wiosce nią gardził. Miała nadzieję, że spędzi Miljana z nimi trochę czasu, a nie z białym dziwadłem. Katrina odwróciła się na pięcie i poszła do pokoju.

– Cudaku! Miljana przyszła. Woła cię.

 Missfoster podniosła się szybko i pobiegła do kuchni zamykając za sobą drzwi pokoju. W pomieszczeniu zastała narzeczoną najstarszego brata. Uśmiechnęła się do niej i podeszła bliżej.

– Jak się trzymasz? – zapytała z troską w głosie. – Przyniosłam to dla ciebie z piekarni. No i dla reszty – pokazała na koszyk i zdjęła serwetkę. Po kuchni rozniósł się aromat świeżego chleba. – Jest jeszcze ciepły.

Miljana wyjęła jeden bochenek i rozerwała go na pół. Podała jedną część Missfoster, która z radością wzięła jedzenie w swoje dłonie. Usiadła przy stole, obok narzeczonej brata. Zajadając się i tym samym likwidując głód, który towarzyszył od wczoraj, przyjrzała się uważnie Miljanie. Ona była inna niż wszyscy w wiosce. Miła, nie uważała jej za dziwadła, a wraz z jej dobrym sercem równym krokiem, ramię w ramię szła uroda kobiety. Ufała jej, dlatego, że zaufał jej Angoro. To on zawsze stawał po stronie białowłosej, kiedy matka była na nią wściekła lub jak rodzeństwo jej dokuczało.

Miłą i spokojną ciszę przerwało wtargnięcie matki do chaty. Zignorowała obecność w kuchni Miljany i Missfoster co nie było normalne. Pobiegła do sypialni i wróciła z drewnianym wiadrem, a potem wybiegła na dwór. Zaciekawione dziewczyny wyszły na zewnątrz. Białowłosa zauważyła ojca, Angora i Neila, którzy kogoś otaczali.

– Angoro! – zawołała Miljana.

Młody mężczyzna uniósł głowę i spojrzał nań. Po twarzy można było poznać, że jest zmęczony, ale i zmartwiony czymś. Pomachał do niej ręką dając znać by podeszła. Miljana wzięła za rękę Missfoster i zbliżyła się do zbiorowiska. Matka, która napełniła wiadro wodą ze studni zaczęła obmywać twarz młodego chłopca, który leżał na ziemi całkowicie nieprzytomny. Miał jasną cerę, co oznaczało, że nigdy wcześniej nie pracował w polu, ale też kruczoczarne włosy. Był rodowitym mieszkańcem East Land.

–  Skąd się tutaj wzięło dziecko? – zapytała zszokowana Miljana.

– Znalazłem go na granicy naszego pola, w rowie. Leżał nieprzytomny – oświadczył jej narzeczony. – Szybko, sprowadź lekarza matko.

Kobieta skinęła głową. Zostawiła wiadro i udała się do centrum wioski po lekarza. Tymczasem mężczyźni postanowili  zabrać do chaty chłopca. Wtem  mały czarnowłosy zaczął się przebudzać. Kaszlnął parę razy. Uniósł dłonie i przetarł nimi oczy. Angoro kazał się wszystkim odsunąć. Missfoster patrzyła się z zaciekawieniem na chłopca. Dziewczynka podeszła do niego i nachyliła się patrząc na jego twarz.

Powoli otwierał oczy. Widział jakąś jasność. Czyżby słońce? Znowu je przetarł, po czym ujrzał niewyraźną twarz dziewczynki. Miała duże błękitne oczy, długie rzęsy, jasne brwi, drobne usta i białe jak śnieg włosy. 

–  Jesteś aniołem? Czy ja... nie żyję? –   zapytał szeptem i kaszlnął, po czym znów stracił przytomność.

Po tym został wniesiony do domu. W niedługim czasie wróciła matka z lekarzem. Doktor zbadał znalezionego chłopca. Był tylko przemęczony, miał zaledwie kilka zadrapań niegroźnych dla życia. Opatrzył go i kazał wypoczywać.

–  Co z nim zrobimy? – zapytała Jemera męża krzątając się po kuchni.

– Porozmawiam z Conorami. Nie mają żadnego dziecka. Jeśli jest sierotą to go na pewno przygarną. Do tego ma czarne włosy. Ah… szkoda mi dzieciaka.

– Dzieci są podekscytowane – zauważyła Jemera. – Myślę, że to bóg zesłał nam tego chłopca – uśmiechnęła się mając już co do niego plany.

Missfoster weszła po cichu do pokoju rodziców, gdzie leżał nieprzytomny chłopiec. Przynajmniej tak się wydawało. W ich komnacie stało wielkie łóżko, i dwie skrzynie. Jedna na rupiecie, druga na ubrania. Na podłodze przewracały się jeszcze jakieś rzeczy. Dziewczynka podeszła cicho do łóżka starając się nie zbudzić gościa. Wpatrywała się z ciekawością w nieznajomego jakby był czymś niezwykłym.

– Bu! – krzyknął nagle otwierając oczy najszerzej jak potrafił.

Missfoster odskoczyła ze strachu i upadła na ścianę. Trzymając się za szybko bijące serce, przyglądała się zszokowana chłopcu, który zaczął się śmiać.

– Żałuj, że nie widziałaś swojej miny – powiedział wycierając łzy ze śmiechu. – No podejdź do mnie, już cię nie przestraszę.

– To nie było zabawne! – burknęła Missfoster. Wstała i podeszła bliżej chłopca.

– Dla mnie było – zaśmiał się i spojrzał na nią. – Hej, co jest z twoimi włosami. Dlaczego są białe?

Dziewczynka złapała się za głowę i cofnęła o krok. Odwróciła się do niego tyłem i próbowała je ukryć dłońmi, ale nie wyszło. Była pewna, że za chwilę usłyszy jakąś niemiłą uwagę.

– Są piękne – dokończył uśmiechając się od ucha do ucha.

Missfoster powoli odwracała głowę w jego stronę, a jej blade na co dzień policzki nabrały mocnego różowego koloru. Wargi zacisnęła w wąską linię czując jak łzy radości napływały do oczu. Po raz pierwszy usłyszała takie miłe słowa. Nikt wcześniej nie powiedział, że ma piękne włosy.

Nagle drzwi od pokoju otworzyły się, a w nich stanął ojciec. Widząc, że chłopiec się obudził kazał najmłodszej córce wyjść z komnaty, a sam wziął taboret i postawił go obok łóżka po czym na niego siadł.

–  Powiedz mi… - zaczął – jak się nazywasz?

– Colin – odpowiedział chłopiec.

– A więc Colin, nie martw się. W tym domu nic cię złego nie spotka. Gdzie twoi rodzice? Daleko mieszkasz? Możemy ci pomóc wrócić do domu.

Chłopiec przez chwilę patrzył się bez wyrazu na mężczyznę.

– Moi rodzice chyba nie żyją – odparł bez żadnych emocji. – Zostawili mnie w lesie Erthora, bo musieli załatwić jakieś interesy z taką dziwną panią. Powiedzieli, abym się schował. Czekałem parę dni, ale nie przyszli po mnie. Kiedy wróciłem do domu był doszczętnie spalony, więc poszedłem w głąb lasu i tak dotarłem tutaj.

–  Przeszedłeś przez cały las? – mężczyzna najwyraźniej był zdumiony. Mówiono, że kto wejdzie do tego lasu nie wróci z niego żywy. – A skąd masz te zadrapania?

– Coś mnie goniło. Nie wiem czym to było. Przypominało mi wilka, ale jego sierść była jakaś taka ostra. Raz mnie zaatakował. Uszedłem z życiem, bo nagle się czegoś przestraszył, ale spotkałem go niedaleko tego rowu, do którego później spadłem…

Mężczyzna uśmiechnął się i poczochrał włosy chłopcu. 

– Nie masz domu, nie masz dokąd wrócić… Może chcesz zostać w naszej wiosce?

 Ciemne oczy chłopca zaiskrzyły.

– Naprawdę mogę proszę pana?

– Oczywiście. Porozmawiam z moim przyjacielem. Na pewno cię przygarnie, nie martw się tym. Ile masz lat?

– Dziesięć.

– Dzielny z ciebie dzieciak.

Jedric wstał z taboretu i poszedł w kierunku drzwi. Niepokoiła go ta informacja o wilku. Takie stworzenie w pobliżu to nic dobrego. Postanowił pominąć tą informację przy zdawaniu raportu żonie. Od razu poszedł do swojego przyjaciela Willa Conora, który był również burmistrzem tej wioski. Opowiedział o chłopcu i o tym co spotkał. Gdy żona Willa dowiedziała się, że mogą przygarnąć chłopca do siebie była bardzo szczęśliwa. Zaczęła planować co mu powie przy pierwszym spotkaniu, jaki smakołyk mu da jak urządzić wolny pokój. W tym czasie, kiedy Conor rozmawiał z Jedriciem, postanowił zakazać ludziom przebywania na dworze, gdy się ściemnia, a wszystkie zwierzęta zamykać na noc i zachować przy tym szczególne środki ostrożności.

Po rozmowie z przyjacielem, Jedric wrócił o domu. Akurat zdążył na kolację. Wśród osób zasiadających na stole był też i Colin. Katrina i Graine usiadły obok niego i wypytywały go o wszystko, jednak o nie był zbytnio chętny do rozmowy. Zauważył, że tylko jednej osoby brakuje przy stole.

– Gdzie jest Aine? – zapytał ojciec.

– Poszła do Henry'ego. Niedługo powinna wrócić – odparła matka stawiając wielki garnek pełen zupy.
Mężczyzna zasiadł przy stole i spróbował dania przyrządzonego przez ukochaną żonę. Colin uważnie się przyglądał białym włosom Missfoster. Nie dało się ukryć, że go zaciekawiła. Jadła grzecznie co chwilę spoglądając na Angoro. Najstarszy brat siedział obok niej dzięki czemu nie słyszała od strony bliźniaków docinek na swój temat. Wydawała się przy nim szczęśliwa.

Missfoster  pierwsza skończyła jeść i odeszła od stołu. Poszła prosto do swojego pokoju, które dzieliła z resztą rodzeństwa. Jej łóżko znajdowało się na końcu komnaty. Była ona długa i wąska. Między łóżkami było bardzo małe przejście. Usiadła przy poduszce  wypchaną słomą i spojrzała przez okno. Chwilę później do pokoju wszedł Colin. Stanął przy drzwiach i spojrzał w jej stronę.

–  Jak się nazywasz? – zapytał.

– Missfoster.

–  Jutro przyjdą po mnie jacyś ludzie. Tak mówił twój tato. Missfoster, zaprzyjaźnisz się ze mną? – chłopiec uśmiechnął się szeroko.

–  Pewnie! – zawoła nie zastanawiając się nad tym, a na jej policzkach pojawiły się różowe rumieńce. Bardzo szybko polubiła Colina. 

– W takim razie będę cię odwiedzał i będziemy razem się bawić!

– A nie chcesz się bawić z Graine, czy Tidorem i Lennorem? Czemu ja?

–  Daj spokój – skrzywił się i skrzyżował ręce na klatce piersiowej – Nie lubię twojego rodzeństwa. Są natrętni i denerwujący… Ale ty jesteś inna! Zabawna i masz takie ładne włosy, a…

Nie dokończył, gdyż usłyszał bijące dzwony kościelne. Biły trzy razy cicho i raz głośno. Missfoster wstała, otworzyła okno i wyjrzała. Z tego miejsca można było dostrzec świątynię, ale teraz nad wioską wisiała gęsta mgła, do tego była już późna pora.

– Stało się coś złego… - szepnęła i pobiegła do drzwi. Wbiegła do kuchni i patrzyła jak ojciec odziewa kurtkę. – Tato, idziesz sam?

– Tak! A wy macie się nie ruszać z domu. Jest już ciemno. Uważajcie na siebie!

Wybiegł prędko z domu. Matka poczuła niepokój, a wszystkie dzieci wróciły do swojej sypialni.

Jedric biegł tak szybko jak potrafił. Dzwon kościelny ciągle bił w ten sam rytm. Zobaczył tłum ludzi. Nagle jeden z nich zawołał:

–  Jedric! To Jedric!

–  Ej, wy zróbcie dla niego przejście – odezwał się jeszcze inny wieśniak.
Naprzeciw niego stanął Will ze smutną miną. Położył dłoń na ramieniu.

–  Przykro mi…

Will zszedł na bok. Jako, że był ostatnią osobą, która zasłoniła mu powód wszczęcia alarmu, Jedric w końcu to zobaczył.

Serce zabiło szybciej. Patrzył tępo przed siebie. Kolana zrobiły się miękkie niczym z waty. Czuł jak coś przygniata mu krtań, nie był w stanie wydobyć żadnego słowa. Upadł na ziemię wyciągając dłoń. Po policzkach spłynęły pierwsze łzy. Otarł je drugą ręką.

– Aine… Dlaczego?! Kto ci to zrobił?! – krzyknął z całych sił jakby zaraz miało mu się rozedrzeć gardło. Wziął w obie ręce zimną twarz martwej córki, która leżała na ziemi przyozdobiona szkarłatną krwią wypływającą z jej lewego boku. Ów bok był przebity na wylot, tak jakby kłami. 

________________________________

I tak z góry przepraszam za błędy i literówki, bo na pewno jakieś zostały, których nie wypatrzyłam. I mam nadzieję, ze was nie zanudziłam, bo myślę, że rozdział to nie rewelacja.... Ale jak nad tym myślę, to chyba wszystkie tak będą miały o3o