Rozdział XXVIII - Nazywam się Missfoster

          Zima szybko nadeszła, a wraz z nią zimny i puszysty, biały śnieg. Pani Gryathel postanowiła wyjechać do stolicy, gdy dowiedziała się, że jej mąż nie ma zamiaru wrócić na razie do domu z powodu pracy.

          -Powiedziała, że wyjeżdża, aby mu pomóc, ale tak naprawdę boi się, że on ją zdradza – powiedziała Mel mrużąc oczy.

Siedziała na łóżku, kiedy Rosalyn rozplątywała jej włosy i rozczesywała szczotką. Stały się przez ten czas bardzo bliskie. Rosalyn traktowała Mel jak młodszą siostrę, ale nie tak jak traktowało ją własne rodzeństwo.

          -To trochę smutne – stwierdziła, a po chwili na jej twarzy pojawił się uśmiech. - Zabiera dzieci ze sobą?

          -Niestety nie. Xerara będzie miała urwanie głowy. - Zachichotała.

          Rosalyn upięła włosy Mel w dwa warkocze jakie zawsze nosiła. W tej fryzurze naprawdę było jej do twarzy i wyglądało uroczo, zwłaszcza gdy miała na sobie błękitną sukienkę Rosalyn. Dostała ją w prezencie.

          -Wiesz – zaczęła – Ross nikomu nie mówił, ale dziś ma urodziny.

          Rosalyn zamrugała.

          -Kończy dziś dwadzieścia lat.

          -To są ważne urodziny. - Rosalyn przyłożyła palec do ust. - W moich rodzinnych stronach co dziesiąte urodziny są uroczyście świętowane. Mi osobiście nigdy nie było dane ich zobaczyć, ale moje rodzeństwo miało sporo...

          -Tak wiem – odparła Mel uśmiechając się.

          Rosalyn spiorunowała ją wzrokiem.

          -Wkurza mnie to, że wszystko wiesz.

          Zaśmiała się.

          Niedługo po tej rozmowie Rosalyn pobiegła do salonu znajdującego się w samym środku budynku. Podzieliła się nowościami z Faldio i Xerarą. Od razu wpadli na pomysł, aby urządzić przyjęcie niespodziankę. Dziewczyny i dzieci pani Gryathel mieli zająć się dekoracją i jedzeniem, a zadaniem Faldio było odciągnąć Rossa od domu do wieczora.

          -Czemu wszyscy jesteście tacy podekscytowani? - zapytał Ross. Stał tuż za nimi.

          Faldio objął go ramieniem i skierował się z nim do wyjścia.

          -Dobrze się składa. Właśnie cię szukałem. Zdałem sobie sprawę, że muszę nauczyć cię paru ważnych rzeczach o kobietach.

          Wyszli z willi. Ross uwolnił się z odcisku.

          -Źle się czujesz Faldio? Co w ciebie nagle wstąpiło? - Zmarszczył brwi, a Faldio mówił dalej swoje.

-Ostatnio się zastanawiałem nad tym... Czy całowałeś się kiedyś z dziewczyną? - Spojrzał na niego świdrującym wzrokiem. Ross odwrócił wzrok. - Tak myślałem. Cóż, to normalne, gdy było się więzionym we własnym domu przez całe swoje życie. - Znowu objął go ramieniem. - Pozwól, że twój najlepszy przyjaciel, który jest dla ciebie niczym wspaniały starszy brat, czyli ja, da ci kilka lekcji.

          Faldio z Rossem opuścili posiadłość. W tym czasie zaczęły się przygotowania do imprezy. Xerara i Mel gotowały. Były w tym naprawdę dobre. Rosalyn i dzieci robili dekoracje z papieru. Nie chcieli pozwolić czarownicy stanąć przy garach, gdy tylko Tenebris ich ostrzegł, że nigdy nic nie gotowała. Tylko raz stała przy wielkim kociołku, akurat wtedy robiła miksturę. Ale nawet ona nie wyszła. Wydawało się, że wszystko działa, ale pojawiły się po jakimś czasie efekty uboczne.

          Salon przyozdobili różnymi kolorowymi łańcuchami z papieru, bombkami oraz lampionami. Po południu było już ciemno, a lada chwila, a wrócił Faldio z Rossem. Wszyscy stanęli przed nim i zawołali do niego wykrzykując „wszystkiego najlepszego”. Ross na początku nie wiedział co się dzieje. Zupełnie się tego nie spodziewał. Powoli na jego twarzy pojawiał się szeroki uśmiech. Nie pamiętał, aby komukolwiek mówił o swoich urodzinach. Potem spojrzał na Mel. Starała się wyglądać niewinnie. Domyślił się, że to ona za tym stała.

          Każdy popojedynczo podchodził do jubilata i składał mu życzenia. Po raz pierwszy z czymś takim się spotkał. Na wszystkich jego dziewiętnastu urodzinach gromadzili się najważniejsi ludzie z całego kraju, których widział tylko raz w roku. Nawet nie rozpoznawał ich twarzy. Do tego nigdy nie mogli się do niego zbliżać, gdyż mogli dostrzec okropne brązowe oczy. Matka nie mogła do tego dopuść. Nikt nigdy osobiście go nie uściskał, nie uśmiechnął się, a dwudzieste urodziny jeszcze rok temu zapowiadały się na wyrok spędzenia życia z osobą, której nienawidził. Nigdy by nie pomyślał, że znajdzie się akurat w takim miejscu.

          W końcu została tylko Rosalyn. Stanęła przed nim uśmiechając się wesoło. Ostatnio stała się bardzo łagodna. Nie wściekała się ani nie kłóciła z Xerarą i znacznie się uspokoiła. Być może opieka nad Mel tak ją zmieniła, albo kompletnie zapomniała o wszystkim.

          Teraz stała naprzeciwko Rossa i patrzyła prosto w jego oczy.

          -W moim kraju jest taka tradycja, że na każde urodziny, a szczególnie co dziesiąte życzy się szczęścia. - Ujęła w swoje dłonie jego twarz i kazała mu się przez to nachylić. - A tobie jest potrzebne specjalne szczęście. - Zaśmiała się krótko i jedną ręką odgarnęła mu grzywkę do tyłu po czym ucałowała czoło. Odsunęła się o krok i wskazała kciukiem na własne czoło. - Powinno cię ochronić przed pechem.

Ross przyłożył dłoń do miejsca, gdzie Rosalyn go pocałowała. Na jego policzkach pojawiły się delikatne wypieki. Po chwili opuścił ręce wzdłuż ciała i uśmiechnął się.

          Faldio widząc to pokręcił z zadowoleniem głową, ale nie mógł odpuścić sobie kawału, który właśnie wymyślił. Ujął twarz Rossa i również ucałował jego czoło. Blondyn szybko go odepchnął wyklinając na niego. Chciał jak najszybciej zetrzeć ślad po ustach przyjaciela.

          Wszyscy się śmiali.

          -Chcesz zetrzeć z twarzy pocałunek Rosalyn? - zaśmiał się Faldio.

          -Niech cię diabli... - spiorunował go wzorkiem.

          Xerara skrzyżowała ręce na piersi i wpatrywała się srogim wzrokiem w czarownicę.

          Rosalyn usiadła w salonie trzymając talerz z tortem. Balowicze teraz byli w jadalni. Chciała trochę spokoju na pewne przemyślenia. Powoli jadła ciasto delektując się smakiem. Na przeciwko niej stanęła Xerara. Po chwili odezwała się:

          -Zawsze mu mówię, aby przestał się z tobą zadawać, ale nigdy mnie nie słucha.

          -O kim mówisz? - zapytała, bo wiedziała, że i tak zaraz powie.

          -O Rossie. To chyba oczywiste. Nie rozumiem co on w tobie widzi. Jesteś zła. Może ostatnio lepiej się zachowujesz, ale kiedy diabeł szarmancko się nosi, to i tak nie stanie się aniołem. Szykuje się coś grubszego. Słyszałam co chcesz zrobić. Zabić czarownicę? Nie mieszaj tych ludzi w to.

          -Po pierwsze, to nie ma z tobą nic wspólnego. Po drugie, nie mam zamiaru ich w to mieszać. A na pewno nie Rossa. - wzięła kolejny kęs.

          -Myślę, że wykorzystałabyś go przy pierwszej lepszej okazji. W końcu jesteś czarownicą.

          Rosalyn uderzyła talerzykiem z tortem o ławę, która stała przed kanapą. Prawie potłukła naczynie.

Obdarowała Xerarę takim chłodnym spojrzeniem, że aż po jej ciele przeszły ciarki.

          -Ross jest dla mnie najważniejszym człowiekiem jakiego znam. Nigdy bym go nie wykorzystała. Przez ostatnie cztery lata byłam sama, tylko ja i Tenebris. Ludzie byli dla mnie niczym, takie małe robactwa, które chodzą po ziemi i się panoszą. Nie mają mocy, a się rządzą. Oceniają innych, a ich nie znają, zabijają niewinnych i śpiewają radosne piosnki, gdy zadają komuś ból. Jeszcze rok temu, gdy go poznałam był dla mnie kimś takim. Popsuł mi plany, bo chciał być miły i mnie uratować. Gdyby wtedy nie podszedł być może nic by się w moim życiu nie zmieniło. Ale zrobił to, potem znowu mnie zaczepił, a następnie uratował moje życie narażając przy tym swoje. Denerwował mnie na samym początku, bo nie podobał mu się mój styl życia. Próbował mnie na siłę zmienić i może nie do końca, ale mu się udało. Sprawił, że przestałam spostrzegać ludzi tak samym krytycznym okiem jak ludzie spostrzegają czarownice. Najlepsze w nim jest to, że nie ważne jak się zachowywałam, jak zła byłam on nadal stał przy mnie. Nie zraził się, nie bał się, ale mi pomagał. I myślę teraz, że to nie on trzyma się mnie, tylko ja jego. Pewnie nawet sobie nie zdaje z tego sprawy, ale ja go potrzebuję. Czuję, że bez Rossa nie dam rady. Myślę, że byłabym samotna... Więc nigdy nie naraziłabym go na takie niebezpieczeństwo. Lepiej wyjdź stąd i się do mnie nie odzywaj. Szmato.

          Xerara zmarszczyła brwi i zacisnęła usta. Nic nie powiedziała, ale nie wyszła. Usiadła obok niej i pozwoliła białowłosej dokończyć tort w ciszy i spokoju.

          Rosalyn nie wiedziała, że Ross stał akurat za drzwiami i wszystko słyszał. Trzymał Tenebrisa na rękach. Oparł się o ścianę z ciepłym uśmiechem na ustach. Kocur spojrzał na niego i powiedział:

          -Jak mówiłem, od śmierci Fendary Rosalyn wcześniej nie zbliżyła się do żadnego innego człowieka. Być może samotność w końcu by ją zniszczyła..

          Ross pogłaskał Tenebrisa po łebku.

          -Też wcale nie żałuję, że ją spotkałem kocie.

          -Tenebrisie!

~*~

          Kiedy największe mrozy już minęły grupa podróżników postanowiła opuścić posiadłość. Śnieg powoli topniał, a wiosna zbliżała się wielkimi krokami. Dotrzeć do wioski powinni w ciągu miesiąca jeśli się streszczą. Rosalyn zaczęła się zastanawiać co się stanie, gdy już pokona wiedźmę. Nie ma żadnych planów na dalszą przyszłość. Zastanawiała się czy wtedy się rozdzielą i każdy pójdzie w swoją stronę? Cóż, pewne jest to, że Ross na pewno nie wróci do pałacu.

          Pożegnali się z Xerarą i obiecali (oprócz Rosalyn), że kiedyś na pewno jeszcze się spotkają. Pani Gryathel powiedziała, że chętnie przyjmie ich w dom kiedy będą w pobliżu. I tak wyruszyli w dalszą drogę.

          Snuli się przez wydeptane ścieżki, chodzili leśnymi skrótami, przez pola i łąki, zatrzymywali się w mieście i przyjmowali małe prace dla łowców nagród by mogli się wyżywić i przespać w gospodzie, a nie pod gołym niebem. I tak w ten sposób dotarli do sporego miasteczka w East Land, do tego do którego chodziła zawsze Fendara po zapasy jedzenia. Miasteczko tętniło życiem. Zapracowani czarnowłosi obywatele nie mieli ani chwili wytchnienia. A ci co mieli wolne to plotkowali.

          Nie dało się nie zauważyć grupy obcokrajowców. Bardzo się wyróżniali na tle całego miasta. Każdy z nich miał inny kolor włosów, a nikt nie posiadł czarnych.

          Mel stanęła przed kościołem i zdała sobie sprawę, że dawno nie była na mszy. Mimo, że Darian siłą zaciągnął ją do klasztoru, to była mocno wierzącą osobą. Jej oczy zaświeciły.

          -Kto idzie ze mną? - zapytała wesoło swoich przyjaciół.

          Każdy spojrzał w inną stronę.

          -Ja jestem czarownicą – wyjaśniła Rosalyn. - Kościół i ja się nie lubimy.

          -Ja muszę znaleźć nam gospodę. - powiedział Ross. Nie przepadał za duchownymi z jednego powodu. To ich sąd ostatecznie skazał Cedilię na śmierć.

          -A ja jestem kotem. Koty nie chodzą do kościoła.

          Mel spojrzała smutnym wzrokiem na Faldio. Dolna warga jej zadrżała, a w oczach pojawiły się łzy.

          -Dobra – powiedział jak wielki męczennik. - Ja pójdę.

          Mel poskoczyła z radości, złapała Faldio za ramię i pobiegli do świątyni. Tarkis rzucił przerażone spojrzenie w stronę Rossa, Rosalyn i Tenebrisa. Wszyscy mu pomachali na pożegnanie, nawet kot.

Ross wziął kocura na ręce i powiedział:

          -To idziemy znaleźć gospodę?

Rosalyn pokręciła głową.

          -Możesz pójść sam? - poprosiła. - To tutaj zawsze Fendara chodziła po zakupy. Kupowała mi mój przysmak. Zawsze o mnie pamiętała. - Uśmiechnęła się do siebie na to wspomnienie. - Chciałabym się tutaj rozejrzeć.

          -Nie ma sprawy, mogę iść sam. Potem cię znajdę.

          Chciał podać Tenebrisa Rosalyn, ale kot się sprzeciwił.

          -Rosalyn mnie nie potrzebuje. Ja tu byłem kilka razy. Pójdę z tobą.

          Ross pożegnał się z białowłosą i odszedł. Tymczasem by wtopić się w tłum Rosalyn nałożyła czarny kaptur na głowę zakrywając białe włosy. Odwróciła się na pięcie i ruszyła w przeciwną stronę. Przyjrzała się kościołowi i zmarszczyła brwi. Kopnęła jakiś przed siebie, ale skręcił w prawo, naprzeciw świątyni. Odszukała go wzrokiem, a gdy go znalazła zbadała miejsce gdzie się znalazł. Dostrzegła tuż obok niego mężczyznę. Ubrany był w typowy strój księdza, nosił też ten sam wisiorek co Mel, gdy była w zakonie. Czarne włosy ścięte były na krótko. Cera wybielała bo zimą słońce nie grzało. Był to zwykły na pozór ksiądz mający sporo po trzydziestce. Wydawał się znajomy.

          Przyglądała mu się uważnie i on to zauważył. Ich oczy się spotkały i Rosalyn szybko odwróciła głowę w inną stronę. Podeszła do ławki znajdującej się niedaleko i usiadła na nią. Opuściła głowę w dół, ale oczy uniosła wysoko, by móc go dalej obserwować.

          Ksiądz rozmawiał z kolegą z tej samej profesji. Mocno gestykulował, a po chwili przestał. Odszedł od swojego znajomego i ruszył w stronę Rosalyn. Dziewczyna wydawała się mu zagubiona, więc zapytał:

          -Wolne?

          Pokiwała głową, a on zajął miejsce obok.

          -Wszystko w porządku? - zapytał. - Dobrze się czujesz?

          -Tak - odpowiedziała pewnie i uniosła głowę by na niego spojrzeć. Po chwili odwróciła wzrok.

          -Coś się jednak stało? Wiesz, jestem księdzem, pomagam ludziom. - Posłał ciepły uśmiech.

          Rosalyn zacisnęła dłonie na kolanach. Przez chwilę zawahała się co powiedzieć.

          -Zgubiłam się – wyznała. - Byłam tutaj z przyjaciółmi, ale nagle oni zniknęli gdzieś w tłumie.

          Ksiądz zastanowił się chwilę.

          -Może pójdziemy ich poszukać?

          -Lepiej nie. Jeśli nie będę ruszała się z miejsca to może mnie znajdą – uśmiechnęła się wesoło. - Na pewno już zauważyli, że mnie nie ma. Beze mnie nie odejdą stąd.

          -Więc nie jesteś stąd, tak?

          Rosalyn pokręciła głową.

          -Właściwie to jestem z East. Pochodzę z wioski przy lesie Erthora, ale w tym miasteczku jestem pierwszy raz – zaśmiała się delikatnie jak niewinna dziewczynka.

          -Z tamtej wioski? Ostatnio jest tam niebezpiecznie. Kiedyś grasowała wiedźma, ale została unicestwiona. Widocznie przybyła nowa. Pechowa ta wioska. Kiedyś nawet zniknęło w tajemniczych okolicznościach dziecko z białymi włosami, takimi jak Nix. Słyszałaś o Nix?

          Rosalyn pokiwała głową.

          -Chcemy ocalić tą wioskę, ale nie mamy wystarczająco dużo siły – westchnął. Uśmiechnął się, bo stwierdził, że uśmiech doda trochę dziewczynie otuchy. Myślał też, że jak będzie mówić same złe rzeczy o jej rodzinnej wiosce to może się zasmucić.

          Rosalyn w tłumie dostrzegła blond czuprynę. Wiedziała od razu, że to Ross. Lada moment, a ujrzała jego twarz.

          Wstała z ławki i pokazała palcem na blondyna.

          -To mój przyjaciel! - uśmiechnęła się wesoło. - Mówiłam, że po mnie wrócą? - zaśmiała się. - Dziękuję panu za towarzystwo. Czułam się niepewnie, prawdę mówiąc bałam się, że nim mnie znajdą minie sporo czasu. Naprawdę pan mi pomógł.

          -Ojciec – poprawił ją uśmiechając się.

          Pokiwała głową.

          Zdjęła kaptur i wyciągnęła spod płaszcza długie białe włosy, po czym z wesołym uśmiechem na ustach powiedziała:

          -Nazywam się Missfoster. Miło było ojca poznać. Do widzenia!

          Pobiegła szybko w stronę Rossa.

          Ksiądz stał i wpatrywał się w jej włosy zszokowany. Niemożliwym było to, że mógł ktoś jeszcze urodzić się w wiosce obok lasu Erhora z włosami takimi jak śnieg. Jej imię było Missfoster. Sprzed pięciu laty przypomniał sobie rozmowę z burmistrzem tej wioski. Opowiadał o dziewczynce, która zginęła dokładnie jedenaście lat temu. Zgodnie z tym co mu przekazał burmistrz to musiała być ona. To samo imię, ta sama wioska, te same białe włosy.

          Pokręcił głową myśląc, że dostaje paranoi. To przecież niemożliwe. Nix to legenda. Bajka dla dzieci, aby wierzyły, że kiedyś wiedźmy mogą być dobre. To tylko przypadek.

          Rosalyn szła szybko w stronę Rossa. Miała lodowaty wzrok. Taki sam jak wtedy kiedy mordowała łowców niewolników. Pełen pogardy, złości, nienawiści. W prawdzie Ross miał nadzieję, że już tego nigdy nie zobaczy. Kiedyś musiało się to stać. W końcu z tym miejscem powiązana była Fendra. Nic dziwnego, że jej emocje wygrywały z opanowaniem.

          Ross próbował odciągnąć jej myśli od tego co spotkała czy zobaczyła. Poprosił Tenebrisa, aby poczekał na Mel i Faldio, by móc pokazać im miejsce, gdzie mieli się zatrzymać, a sam zabrał Rosalyn na jej ulubioną przekąskę. Słodki chleb.

          Jeden kęs poprawił jej humor. Od razu się uśmiechnęła.

          -I taką cię wolę – powiedział patrząc na nią.

          -Jutro będziemy w wiosce, naciesz się moim dobrym humorem póki możesz. Mam nadzieję, że jutro żadnego nędznego człowieka z mojej wioski nie zabije.

          -Na pewno do tego nie dopuszczę.

          -Jestem czarownicą. - przypomniała. - Jak wpadnę w szał to koniec. Jeśli tak się stanie uciekaj ode mnie jak najdalej... - Wlepiła wzrok w bułkę. Wydawała się przez chwilę smutna.

          -Ja mam szkarłatny kamień. Jeszcze nigdy nie użyłem jego pełnej mocy, więc nie wiesz jakie ma możliwości. Być może będę na tyle silny by ci przywrócić zdrowy rozsądek.

          Poczochrał ją po włosach psując przy tym fryzurę.

          Rosalyn spojrzała na niego uśmiechając się szeroko. Dopiero potem poprawiła włosy, które pozostawił w nieładzie.

          -Mam taką nadzieję – powiedziała melodyjnie.

          Rosalyn podziwiała samą siebie, za to, że nie rzuciła się na księdza i nie wypruła mu flaków od razu jak go zobaczyła. Zajmie się nim później, najpierw sprawa z wiedźmą.

          Poznała tą twarz. Nigdy jej nie zapomniała. Ten sam głos, wcale się nie zmienił. I najwidoczniej nadal pamiętał o tym co zrobił.

          To był człowiek, który podpalił Fendarę. 

____________________________________________________

  Tak jak obiecałam, tak zrobiłam. Rozdział wstawiony dzisiaj nie bez powodu. Jak wiecie (albo i nie) Ross obchodzi swoje urodziny 5 stycznia, dzisiaj. Razem ze mną, ehehehehe. :3
Następny... uhuhuh. Możecie na niego długo poczekać, bo nie mam zamiaru na razie nic pisać, aż do moich ferii. A zaczynają się dopiero 18 stycznia. xD No zobaczymy jak to będzie.

Dzisiejszy mój zajebisty humor odzwierciedla idealnie piosenka - 100 Monkeys - Keep Awake
Polecam aby przesłuchać. :D
Pozdrawiam was wszystkich! C: